Verworteling

Simone Weil, een Franse filosofe uit begin vorige eeuw, noemt als belangrijkste en meest miskende behoefte van de menselijke ziel het verworteld kunnen zijn. Ze zegt: “Elk mens heeft behoefte aan velerlei wortels omdat hij of zij bijna alles van zijn morele, intellectuele en spirituele leven moet opvangen uit de omgevingen waarvan hij of zij op natuurlijke wijze deel uitmaakt.” Het op natuurlijke wijze deelnemen is de verbondenheid met plaats, geboorte, beroep of omgeving. En deze verbondenheid is niet louter abstract. Het gaat hier ook om een fysieke verbondenheid die direct ervaren wordt en vervolgens doorwerkt in de haarvaten van het leven.

In hoeverre zijn wij geworteld op de plaats van beoefening? Ik voel me verbonden met onze tempel, al kom ik er niet wekelijks. Natuurlijk is heel de wereld onze plaats van beoefening, maar bij het betreden van de tempel voel ik fysiek dat ik op mijn plaats ben, dat ik ben op de plaats waar onze beoefening zich concentreert.

Ik heb geleerd dat onze beoefening niet is gebonden aan heilige plaatsen of een gesloten gemeenschap. Elke boom is potentieel de bodhi-boom. En zo ook neem ik toevlucht tot de sangha waarin ik iedere medereiziger verwelkom. We oefenen daar waar we zijn, met wie we zijn. Maar de gedachten van Simone nodigen mij uit om na te denken over het belang van déze tempel, onze tempel. En de waarde van déze sangha, onze sangha. De plaats waar mijn wortels reiken en gevoed worden. De plaats waar, om die woorden toch maar te gebruiken, ik mezelf kan zijn, volledig ruimte kan geven en ook kan en durf te nemen. En dat maakt me dankbaar.

Af en toe fiets ik langs het oude Wevehuis, de locatie waar we met de Utrecht groep meer dan twaalf jaar hebben geoefend. De plaats voelt gewijd en is me toegewijd, al die jaren van training en praktijk hebben een diepgang aan deze plek gegeven. En dat realiseer ik me des te meer nu we weer op zoek zullen moeten gaan naar een nieuwe ruimte voor de Utrecht sangha.

En dat is niet erg, elke boom is een bodhi-boom.

Gerard